Een opvallende steunbetuiging kwam binnen via de petitie-inbox.
Zijn mening is eentje die goed valt binnen ons doel. Een kerkgebouw alleen als last zien, en denken dat mensen altijd voor stenen gaan, is te kort door de bocht! Een mens kan niet zonder een eigen huis, een gelovig mens kan niet zonder een kerk, en een samenleving niet zonder vele huizen. We kunnen wel doen alsof we als nomaden kunnen bestaan, maar we weten ook wat er uiteindelijk terecht komt van nomaden, ze lossen op in het geheel of worden aan de kant gezet.
Hieronder de mening van Aschwin Sep, actief in de Bonifatiuskerk. (zijn commentaar staat los van het redactioneel commentaar hierboven)
Als “nije Fries” afkomstig uit het Katholieke Brabant werd ik bij mijn eerste bezoek aan Leeuwarden meteen getroffen door de Bonifatiuskerk en haar indrukkende verschijning als teken van de Katholieke herrijzenis aan het einde van de 19e eeuw. Ondertussen ben ik ook actief als acoliet en mag regelmatig de Bonifatius van binnen beleven tijdens de liturgie. Alhoewel ik de zorgen van het parochiebstuur begrijp wat betreft het kerkbezoek, de inkomsten en de kosten, vind ik, als bouwkundige, dat er onvoldoende oog is voor de kwaliteiten van de Bonifatiuskerk. Te gemakkelijk hoor ik her en der in Nederland dat er gekozen wordt voor de geloofsgemeenschap en dat het monumentale kerkgebouw als ballast wordt gezoen. Maar een geloofsgemeenschap heeft evenzeer binding met datzelfde kerkgebouw. Ook al is het enkel voor trouw, doop en rouw. Het is te kort door de bocht om te stellen dat gelovigen toch wel meeverhuizen naar een ander gebouw. Sfeer van een gebouw verhuis je niet mee. Zeker niet als het alternatief verder weg is gelegen of een modern gebouw is met een hele andere sfeer. De Bonifatiuskerk is ook een baken van de stad Leeuwarden. Het is een topstuk van monumentaal erfgoed. En een kerk zonder vieringen wordt inderdaad zielloos. Net zoals herontwikkelplannen tot bijvoorbeeld kantoren, woningen of multiculturele centra vaak kerken tot een zielloos omhulsel maken. Zeker als de kerk ook nog eens door het parochiebestuur ontdaan wordt van de kenmerkende monumentale elementen uit haar interieur en haar luidklokken. Met deze redenering van het parochiebestuur loop het risico dat alle monumentale historische kerken binnen tien jaar leeg komen te staan, want tja de geloofsgemeenschap gaat voor op stenen. Het is een redenering die te kort door de bocht is. Ook zorg voor de geloofsgemeenschap hangt evenzeer samen met de plek van samenkomst en de erfgoed- en beleveniswaarde als met de kostenaspecten. Het zijn aspecten waar een parochiebstuur in haar samenhang zorg voor te dragen heeft |
