Al bijna 2 jaar is voorbij gegaan sinds de aankondigen van de parochie wereldkundig werd dat de Bonifatiuskerk zou worden verlaten door de parochie van Leeuwarden. Acties volgden vanuit StiBo, de eigenaar en vanuit de parochie zelf. De besluitvorming van de parochie bleek echter als in beton gegoten.
De acties maakten veel los, zowel bij voor- en tegenstanders van deze actie. Emoties liepen soms hoog op. Een fundamentele wijziging of herziening kwam er niet, laat staan een bezinning. Wat willen we nu eigenlijk echt met de toekomst, met onze kerk?
Toch is er enige beweging. De eigenaresse van de kerk heeft toch voldoende middelen weten te bemachtigen om een grondige restauratie te starten, waarmee één van de argumenten voor sluiting zwak komt te staan. Vanuit het bisdom kwam ook enige nuance, zij hopen toch vooral dat we in Leeuwarden een oplossing bedenken die zowel de Bonifatiuskerk kan redden evenals het beleid van het bisdom doet slagen. Eigenlijk wil iedereen het beste, maar zit vast in de eigen (deel)belangen, een nieuwe brede visie ontbreekt. De een kijkt naar de cijfers achter de komma, de ander naar de emotie, het verleden.
Echter de beweging die nu gaande is, en de tijd die daarmee gewonnen is geeft alle partijen in dit proces de kans om elkaar tegemoet te komen, alsmede dwingt het ons, naar een duurzame oplossing te gaan zoeken. Doorgaan op huidige voet is uiteindelijk ook geen oplossing, dan sneuvelen wellicht beide kerken uiteindelijk.
Zoals het nu lijkt blijft de Bonifatiuskerk voorlopig nog in gebruik als parochiekerk, hetzij minder frequent. Dat is jammer, en het is aan parochianen om daarover te oordelen. Ook de reactie van de nieuwe bisschop is daarbij iets dat de dynamiek van dit proces weer een wending kan geven.
We gaan door….
