Het ‘drama’ van de Bonifatiuskerk staat niet op zichzelf.
De Bonifatiuskerk is al sinds de jaren 60, en misschien wel eerder, een ‘enfant terrible’ geweest voor bestuurders en kerkleiders.
Waarom? Kerken als de Bonifatius zijn gebouwd in een periode dat de overwinningsroes, de katholieke emancipatie een hoogtepunt bereikte. Triomfantelijk bouwde men kerken alsof het een lieve lust was. Vaak werden deze kerken gebouwd die een slagje te groot en te duur waren, en waarvan het onderhoud in de decennia erna behoorlijk drukte op de begroting. Toen in de jaren 60 de binnensteden begonnen te ontvolken werden kerken als de Bonifatius een blok aan het been voor kerkbesturen. In combinatie met revolutionaire behoeftes van die tijd werden vele ‘Bonifatiuskerken’ geofferd aan de sloperskogel. Zo niet in Leeuwarden. De kerk werd gered. De parochie bleef bestaan en sukkelde nog een aantal decennia door om uiteindelijk op te gaan in de toenmalige Titus Brandsma parochie. Ondertussen was de kerk in bezit gekomen van de Stichting Bonifatiustoren, en was het sentiment rondom dit soort kerkgebouwen gekeerd. De Bonifatius werd van bejaard surfertje stadskerk en zelfs officieus co-kathedraal. Restauraties volgden, interieur kreeg een update en verlichting werd verfraaid, en als laatste kreeg het een monumentaal orgel in 2021.
Echter, bisdommen en parochies zitten in zwaar weer, en voelen zich gedwongen tot sanering. De Bonifatius lijkt daarvoor alsnog geofferd te worden.
De vraag blijft, is dit echt nodig? Of zijn er andere wegen, maken we deze kerk gereed voor een nieuw hoofdstuk? Of gaan we door met saneren, en is het een kwestie van tijd dat ook de laatste kerk van Leeuwarden in de verkoop gaat?
Een belangstellende zond ons onderstaand boek, wat des te meer bewijst dat het verhaal van de Bonifatius niet uniek is, en dat bisdommen en besturen soms heel hard zijn in hun dadendrang of overtuiging dat de kerk alleen gered kan worden door op de oude voet door te gaan: saneren. Zolang bisdommen belang hebben bij het verkopen van kerkgebouwen zal deze kille sanering doorgaan, zolang overheden en burgers niet durven op te staan voor het erfgoed dat ook hen behoort, zullen besturen niet anders kunnen dan doorgaan met saneren. Het is dus een verhaal dat we samen dienen te moeten aanpakken, los van het geld, hebben we handen en betrokkenheid nodig. Kan de Bonifatius en de stad Leeuwarden in combinatie met haar ‘moeder parochie’ samen zorg gaan dragen voor de Bonifatius als cultureel centrum, monument én gebedshuis? Het moet toch kunnen?
